Kiedyś byłam zszokowana, gdy mama powiedziała mi, że moje 2 zł równa się jednej marce (wtedy w Niemczech były jeszcze marki). Długo się o to wykłócałam, twierdząc, że to nieprawda, bo 2 wcale nie równa się 1.

Jak bylem mały, to myślałem, że mój tata jest na stu złotych, tylko zdjęcie jest z czasów jak był młody i miał jeszcze włosy.

W latach młodości myślałam, że zawsze jak się coś kupi i da się pieniądze to kasjer musi wydać resztę. Jak kiedyś mojej koleżance nie wydali reszty, powiedziałam jej, że ją oszukali i żeby wracała po tą resztę. Gdy się dowiedziałam, że resztę dostaje się tylko gdy się da za dużo pieniędzy, nie mogłam tego pojąć i czułam, że świat jest bardzo niesprawiedliwy...

Jak byłam mała, myślałam, że gdy włączę telewizor, to kablem przechodzą z dworu do mojego pokoju takie małe ludziki i to one grają.

Myślałam też, że jeśli daję w sklepie np. 10 zł, a pani wyda mi 5, to zyskuję na tym 5 zł.

Jak byłem mały, to chciałem być gangsterem i... uprałem kieszonkowe, bo w telewizji mówiono dużo o pranych pieniądzach.

...resztę sprzedawca wydaje niezależnie ile klient da pieniędzy.

Myślałam, że reszta w sklepie to brakującą klientowi ilość pieniędzy na zakup danego towaru. Zapytałam pana od waty cukrowej, która była po 2zł, czy ma wydać z 46gr.

Jak byłem mały, to myślałem, że bankomat wydaje monety i bardzo chciałem, żeby mój limit dziennych wypłat na pierwszym koncie wynosił aż 8,50 zł.

Jak byłam mała, myślałam, że pieniążki (wtedy jeszcze stare, przed denominacją) są takie tylko w moim mieście. Jak jechaliśmy do babci na wioskę, wyobrażałam sobie, że tam się płaci dolarami.

Gdy byłem mały, nigdy w sklepie nie mogłem uwierzyć, że system wydawania reszty jest sprawiedliwy i zawsze chciałem to udowodnić. Np. gdy chleb kosztował 1 zł, a moja mama dała 4, to przy wydaniu reszty 3 zł ktoś na pewno stracił.