A ja myślałem, że na dziewiczych terenach naszej planety rosną drzewa mchowe, tzn pojedyncza "gałązka" mchu, która w lesie ma 2 milimetry w ciągu tysięcy lat dorasta do rozmiarów baobabu. Prawdę mówiąc byłem ostro zdziwiony, kiedy dowiedziałem się, że to niemożliwe - byłem pewien, że istnieją lasy mchowe... jakoś tak sobie to wkręciłem że odczarowało mi się lekko przed 30-tką; fakt nie zostałem biologiem tylko filologiem.

Myślałam, że dinozaury wyginęły, bo powietrze było zanieczyszczone, więc gdy moja mama paliła w oknie papierosa, pokazałam jej rysunek. Były na nim cierpiące dinozaury, zdychające na skutek unoszących się w powietrzu chmur dymu...

Mój brat myślał, że wodę dostarczaną do kranów robi się w piwnicy bloku. Był ostro zmiesmaczony kiedy dowiedział się, że jest to oczyszczana woda z rzeki.

Mama opowiadała mi, że jak mnie nie było na świecie, to 'czekałam u pana Boga za piecem'.

Więc ja skrupulatnie myślałam, że pan Bóg trzyma dzieciaczki za piecem i kiedy jest czas, zrzuca je w niebiesko-białą otchłań z chmur.

Jak byłam mała, to myślałam, że zamiast mózgu w głowie są kłeby włosów i dlatego one rosną - tzn. powoli wychodzą na wierzch.

Jak byłem mały, obserwując wielkie kominy fabryk, z których wydobywały się kłęby dymu, doszedłem do wniosku, że muszą to być Fabryki Chmur.

Byłem kompletnie rozczarowany, ze na granicy państw chmury nie zmieniają kształtu, a wiatr wieje tak samo. Tego doświadczyłem gdy miałem 4 lata, w Świnoujściu.

Kiedy byłam mała, to myślałam, że deszcz pada, gdy Bóg płacze, że byłam niegrzeczna.

...w czasie, gdy moi rodzice byli dziećmi, to żyły jeszcze dinozaury. Spytałam raz mamę, czy do przedszkola jeździła na tyranozaurze...

Jak byłem mały, to myślałem, że kamienie rosną.