Jak byłam mała, leciał odcinek Muminków o tym, jak był potop i płynęli tratwą. Przerażał mnie jak obecnie thrillery. Buka też była straszna.

Kiedy byłam mała, wierzyłam, że za kilka lat świat będzie wyglądał tak jak w bajce Jetsonowie i chodząc każdego dnia do szkoły najbardziej marzyłam o ruchomym chodniku, żeby już tymi nogami nie ruszać. Czekałam na to z niecierpliwością...

Kiedy byłam mała, myślałam, że życie to taka bajka, która za jakiś czas się skończy i zacznie nowa, w której to, co było wcześniej, nie będzie się liczyło. Ot, taki mój filozoficzny wymysł.

Myślałam, że w kosmosie życie wygląda jak u Jetsonów i nie mogłam doczekać się, kiedy i u nas będą takie maszyny, które przygotują nam obiad jaki tylko chcemy, albo ruchome chodniki w całym mieście.

Jak byłam mała, wszytsko co było w bajkach wydawało się realne, więc stanęłam na barierce balkonu z parasolką i chiałam pofrunąć tak jak Myszka Miki. Na szczęście mama szybko zareagowała.

Jak byłam mała, to słuchałam bajek z płyt winylowych. Jedna z nich była porysowana i się zacinała, a z głośnika wydobywało się "kulaj, kulaj...". Byłam pewna, że każda uszkodzona płyta będzie tak reagowała.

Jak byłam mała, to myślałam, że bohaterką bajki "Piękna i Bestia" jest Piękna Ibestia.

Po wysłuchaniu bajki o Czerwonym Kapturku umierałam w nocy ze strachu przed wilkiem. Myślałam, że jest wielką bestią, skoro zeżarł babcię i Kapturka. W końcu rodzice zaprowadzili mnie do zoo, żeby pokazać, jak wilk wygląda. Był stary, wyleniały i przypominał kundla. Przestałam się bać.

Jak byłem mały, to nienawidziłem Gargamela. W dodatku kiedy atakował domy smerfów, to wyłączałem telewizor.

Jak byłam mała, wierzyłam, że Smerfy naprawdę istnieją, tylko są takie malutkie, że ich nie widzimy.