Myślałam, jak byłam mała, że życie to bajka. Teraz myślę inaczej...

Myślałam, że Jaś i Małgosia to małżeństwo!

Jak byłam mała, w moim pokoju była taka pufa, w której coś grzechotało. Myślałam, że to pokeball z pokemonem dla mnie i że jak będę starsza, wyruszę jak Ash w drogę (za dużo się Pokemonów naoglądałam).

Gdy babcia mówiła mi inwokację z "Pana Tadeusza", myślałem, że "dzięcielina pała" to nazwa rośliny o podłużnym kształcie jak pałka.

Jak byłam mała, to myślałam, że jak przestanę być dzieckiem, to zamienię się w Muminka, bo kuzynka powiedziała, że Muminki z bajki są dorosłe.

Jak byłem mały, to bardzo lubiłem bajki Brzechwy. No i w bajce "Pytalski" nie rozumiałem jednego pytania: "Skąd wiadomo, że Jurek to Jerzy?". Nie mogłem sobie uzmysłowić, co ten Jurek właściwie jeży i co to w ogóle znaczy.

Jak byłam mała, to myślałam, że jest bajka "Piękna Ibestia", a nie Piękna i Bestia".

Mając w swoim dorobku lektury takie jak "Śpiąca Królewna", byłam pewna, że "Piękna i Bestia" są określeniami głównej bohaterki i chyba kilka lat głowiłam się cóż to za głębia z tą sprzecznością i o co chodzi.

Jak byłam mała, uwielbiałam oglądać Muminki. Występowała w nich Buka - taki duch, który wszystkich straszył. Zawsze kiedy przychodziłam do dziadka, pukałam trzy razy w segment i podchodziłam do balkonu wierząc, że buka już mnie nie złapie, bo zapukałam w drewno. Później oglądając Muminki krzyczałam żeby pukały w drzewa!

Jak byłam mała, to myślałam, że mój dziadek jest super bohaterem z bajki.