Jak byłam mała, myślałam, że rodzice znają moje myśli. Zawsze gdy patrzyli się na mnie, machałam rękami nad głową. Bo przecież w bajkach były takie chmurki, a w nich myśli.

Długo, długo zastanawiałam się, dlaczego takiej ładnej dziewczynie z bajki dali na imię Ibestia. Zawsze myślałam, że ten tytuł to "Piękna Ibestia", a nie "Piękna i bestia".

Jak byłam malutka, myślałam, że Bolekilolek to jedna osoba.

Kiedy byłam mała, to myślałam, że koniec Świata nastąpi wraz z przybyciem pałer-rendżersów.

Jak byłam mała, moja mama udawała czasem głos kaczora Donalda. Byłam święcie przekonana, że ten kaczor to naprawdę mieszka w jej gardle, ma tam łóżko, duży budzik, a krtań służy mu jako wieszak na ciuchy...

Kiedy byłam mała, rodzice mówili mi, że w pewnym domku w moim mieście mieszka czarownica. Wierzyłam im do ok. 11roku życia.

Gdy byłem mały i oglądałem gumisie, zawsze im zazdrościłem gumisiowego soku. Do dziś im go zazdroszczę.

Myślałam, że w szafie mojej mamy mieszkają hatifnaty.

Jak byłam mała, to kuzyn opowiadał mi bajki o byczku Fernando, który za każdym razem umierał inną śmiercią w męczarniach z masą krwi. Do tej pory Fernando kojarzy mi się z traumatycznymi przeżyciami w dzieciństwie.

Jak byłam mała, to bardzo marzyłam o tym, żeby dostać się do nieba i zobaczyć jak tam jest. Więc wpadłam na idealny pomysł, że jak się weźmie szyny od pociągow z całego świata i złączę i dam do góry, to wejdę po nich do nieba, jak Jaś po fasoli.