Jak byłem mały, to myślałem, że będę mógł mieć za żonę moją mamę.

Jak byłem mały, to bałem się, że jak mi się w przyszłości urodzi dziecko, to będzie mówiło w innym języku niż polski..

Jak byłem mały, to myślałem, że będę musiał ożenić się z moją siostrą.

Jak byłem mały, myślałem, że jak będę miły dla ludzi, oni odwdzięczą mi się tym samym.

Jak byłem mały to myślałem, że dorośli mówią zawsze prawdę...

...dzieci biorą się ot tak sobie i byłam zszokowana w pierwszej klasie podstawówki, kiedy na religii, na lekcji o miłości rodziców do dzieci katechetka powiedziała, że rodzice mają tyle dzieci ile sobie zazwyczaj zaplanują... czyli cuda jakieś, podświadomość? ;)

Jak byłem mały, nie mogłem się doczekać aż dorosnę, bo sądziłem, że wszyscy dorośli są taaacy mądrzy i wiedzą zawsze co zrobić. A kiedy zrozumiałem, że jest wielu dorosłych głupszych niż ja, zrobiło mi się bardzo smutno i nie chciałem już być dorosły... ale było za późno.

Jak byłem mały, babcia mówłiła "Jaki ładny chłopczyk", a teraz widzę w jej oczach jak nie może tego wykrztusić...

Jak byłem mały, to myślałem, że życie jest takie proste, że obojętnie co będę robił - będzie przyjemnie. Chyba dlatego nie potrafilem zrozumieć czemu ludzie się smucą.

Jak byłem mały to myślałem, że jak będę duży, to nie będę wariatem (czyt. nie będę miał problemów z psychiką), myślałem że będę bogaty, będę miał wspaniałą pracę, cudowną mądrą żonę i śliczny domek w górach... że jak będę chciał mieć dzieci to je będę miał...