Zawsze mi się wydawało, że każdą rzekę na noc się zakręca, jak w kranie wodę, a jak ktoś chciał szybko sam spuścić wodę, wystarczyło wejść do wody i wyciągnąć ogromny korek.

Jak byłem mały, myślałem, że drzewa wyrastają z trocin, które należy posiać. Długi czas sprawdzałem miejsca, w które nasypałem trocin, przysypałem ziemią i podlewałem, oczekując spodziewanego wyniku. Niestety...

Kiedy byłem mały, to myślałem, że grawitacja jest nieodłącznie powiązana z tlenem, bo kiedy nurkowałem, to tam nigdy nie było powietrza i jednocześnie działała na mnie siła wyporu. Uważałem, że po prostu powietrze jest takie ciężkie, że przygniata nas do ziemi, a jednocześnie możemy nim oddychać. Wrażenie to podsycało jeszcze ciągłe mówienie w pogodzie o ciśnieniu powietrza...

Jak byłam mała, to myślałam, że chłopcy robią kupkę siusiakami.

Myślałem, że z kasztanów, a dokładniej z tego białego w środku, robi się klej. Kiedyś nawet sam próbowałem zrobić. Nazbierałem kasztanów, wyjąłem środek i zacząłem rozgniatać na papkę, by go później ugotować. Mina mamy bezcenna...

Jako dziecko byłam przekonana, że gdy zamykam oczy, świat robi się ciemny, ponury, straszny, a ludzie zamieniają się w wampiry. Wszystko oczywiście wraca do normy, gdy tylko oczy otworzę.

Dziś dochodzę do wniosku, że musiałam stanowić interesujące widowisko, gdy zamykałam oczy i próbowałam je znienacka otworzyć, na tyle niespodziewanie, by zaskoczony świat nie zdążył się zmienić, a żebym ja mogła zobaczyć jego prawdziwą naturę.

Całe przedszkole byłam wręcz przekonana, że każda kobieta rodzi się już z dzieckiem w środku, tylko że jest bardzo małe i rośnie wraz z nią. Gdy jest już dorosła, dziecko jest na tyle duże, że się rodzi. Oczywiście, jeśli jest to dziewczynka, ma już w sobie kolejne dziecko. Dziwna sprawa, że nie zastanawiałam się, skąd się bierze rodzeństwo. Pewnie dlatego, że byłam (i jestem) jedynaczką.

...że Murzyni mają białe wnętrze dłoni od klaskania na swoich mszach...

Jak byłam mała, to babcia przekonywała mnie, że bociany, które siedzą w gnieździe (te z reklamy kleju Atlas) są prawdziwe. A ja zawsze przejeżdżając kłamałam rodzinie, że zobaczyłam jak się poruszył lub odleciał. A jak bociana nie było, bo samo gniazdo zostało, to powiedziałam do babci "babciu, bocian ukradł złodzieja".

Widziałem kiedyś w telewizji "Ulicę Sezamkową". Była tam pokazana animacja, przedstawiająca ulicę i zmieniające się pory roku. Na jesień spadały liście, było ich dużo i po chwili wszystko było zasypane śniegiem. Byłem święcie przekonany, że żółte liście zamieniają się zimą w śnieg. Ponieważ lubiłem zjeżdżać na sankach, byłem wielce oburzony, jak jakiś cieciowy zamiatał liście... no bo przecież nie byłoby wtedy śniegu tak potrzebnego do sanek.