Jak byłam mała, to robiłam ze śniegu kulki i myślałam, że mają duszę i było mi bardzo smutno kiedy się roztapiały. Czasami, nie mogąc wnieść jej do domu, zostawiałam taką pod drzwiami, ale zawsze ze smutkiem odkrywałam, że już "umarły" (roztopiły się).

Gdy byłam mała, to myślałam, że gdy jest burza, to Pan Bóg akurat ma przed sobą perkusję, uderza w nią i stąd się brały grzmoty (myślałam, że Pan Bóg To Super Rockowy Człowiek)

Do dziś to pamiętam: mówiłam mamie - "Mamo, słyszysz? Pan Bóg właśnie gra na perkusji!"

Jako miejskie dziecko, wychowane w bloku z widokiem na elektorciepłownię Siekierki, myślałam, że chmury tworzą się z dymu z kominów tejże...

Kiedy pierwszy "świadomy" raz zobaczyłam śnieg (jakieś 2 latka) krzyknęłam podobno z zachwytem: "Ile ciukru!!"

Jak byłam mała - nie wiem po jakim incydencie się to stało - ale uwierzyłam, że paprotka w pokoju mamy żyje i czuje i myśli jak człowiek. Więc dawałam jej czasem soku do picia, rozmawiałam z nią, farbowałam jej liście lakierem do paznokci, żeby cieszyła się, że modnie wygląda...

Pewnego razu pamiętam, że byłam zmuszona stanąć w obronie jej godności, gdy młodszy kuzyn zaczął ją podglądać od spodu szukając zarodników.

Jak byłem mały, to myślałem, że kiedy pada deszcz, to Bóg sika. A kiedy chmury były poukładane w takie delikatne, podłużne i lekko pozacierane paski, to myślałem, że właśnie pozamiatał sobie.

Jak byłem mały, myślałem, że słonina jest ze słonia.

Jak miałam 3 lata, pierwszy raz zobaczyłam morze, w komplecie był także zachód słońca nad nim. Kiedy słońce zaczęło się "zanurzać", byłam pewna, że się utopi na zawsze i krzyczałam, żeby je łapać sitkiem.

Mieszkałam na ulicy Diamentowej i moim głównym zajęciem do 6 roku życia było kopanie dołków, bo byłam święcie przekonana, że Diamentowa to od diamentów, tylko po prostu nikt na to nie wpadł, tylko ja. Więc tak, kopałam, kopałam, kopałam i za każdym razem, kiedy znalazłam jakiś ładny kamyk, biegłam do mamy z zapytaniem czy to diament. Po sześciu latach kopania, gdy nic nie znalałam, doszłam do wniosku, że to jednak ściema.

Kiedy byłam mała, bardzo lubiłam zajmować się roślinami wszelkimi. Kiedyś przeczytałam, że żeby rosnąć zdrowo, potrzebują soli mineralnych. Dlatego raz w tygodniu wsypywałam do każdej doniczki po łyżeczce soli i polewałam wodą mineralną. O dziwo, kwiatki to lubiły.