A ja jak byłem mały, to myślałem, że osoby które umierają w telewizji np. w filmie wojennym, umierają naprawdę i są to po prostu więźniowie skazani na śmierć.

Jak byłam mała, to myślałam, że aktorzy naprawdę umierają w filmach.

Jak byłam mała, to myślałam, że gdy oglądam telewizję ,np. wiadomości, to prezenterka mnie widzi, więc muszę siedzieć grzecznie i nie robić dziwnych min. Z tego powodu właśnie siedziałam sztywno.

...w telewizorze są krasnoludki i jak naciskamy przycisk w pilocie, to one wciskają tam odpowiedni guzik i wtedy przełącza sie kanał albo regulują głośność - takie małe centrum dowodzenia.

Jak byłam mała i po dobranocce zaczynał się dziennik, myślałam, że Pani lub Pan z telewizora mnie widzi i choć nie chciałam oglądać wiadomości, oglądałam je do końca (siedząc wyprostowana jak struna), bo bałam się wyłączyć telewizor ze względu na tych poważnych ludzi.

Oglądając filmy myślałem jak bardzo muszą być głupi ci aktorzy, żeby dla roli w filmie dać się zabić. Bo jak patrzyłem na film, to myślałem, że naprawdę umierają.

Jak byłem mały, a magnetowid to było coś fajnego, myślałem, że tak samo jak odtwarza kasety video, to również gdy wepchnę tam gazetę, to mi ją przeczyta... Niestety tak się nie stało.

Myślałam, że jak się kończy film, to lecące napisy końcowe (scenariusz, aktorzy, reżyseria) są na telewizorze na górze, tylko że nie mogę ich wziąć, bo jestem za niska.

Kiedyś myślałam, że moje życie to reality show i że jacyś ludzie (olbrzymy) siedzą przed telewizorem i oglądają co robię.

Jak byłam mała, to za każdym razem gdy oglądałam jakiś serial w telewizji, to myślałam, że to są prawdziwi ludzie i że to wszystko idzie na żywo. Gdyby ktoś np. kogoś w filmie zabił, byłabym święcie przekonana, że zabił go naprawdę, a tamten na serio umarl.