Jak byłam mała, to myślałam, że gdy będę mówiła do głośnika od telewizora, to ludzie po tamtej stronie mnie usłyszą...

Kiedy po filmie zawsze lektor mówił: Czytał ten i ten, tekst polski ta i ta, opracowanie: Studio Publishing, to myślałem, że chodzi o jakąś "studnię pabliszyn"...

Jak byłam mała, kiedy kończył się jakiś film, pan w telewizji wymieniał na końcu wszystkich aktorów i dodawał "i inni". Zawsze się zastanawiałam kto to jest ten Inni.

Jak byłem bardzo malutkim człowiekiem, myślałem, że zachowanie ludzi w filmach jest wymyślane przez kogoś w celach powiedzmy rozrywkowych. Pewnego razu - a miałem wtedy 8 lat - na bankiecie zobaczyłem panią, która miała tzw. manierę. Wtedy zrozumiałem, że filmy odzwierciedlają rzeczywistość. Niestety do teraz tego nie rozumiem i przeważnie czuje się jak Alicja z krainy czarów albo Dorotka z krainy Oz. Podążając po ścieżce, rozwiązuję kolejne rebusy, co podobno ma doprowadzić do celu.

Jak byłam mała, to żyłam w przekonaniu, że przy każdym telewizorze jest mikrofon i kiedy w serialach jest podłożony śmiech, to słychać jak ludzie z innych mieszkań się śmieją. Chciałam, żeby mnie usłyszeli, więc zawsze śmiałam się najgłośniej z rodziny.

Moja mała myśli, że bajka "przychodzi" specjalnie do jej telewizorka, bo wie, że ona siedzi i czeka na wieczorynkę. Jeżeli czasami się spóźnimy i już jest po wieczorynce, zawsze pyta do kogo "poszła" ta bajka, skoro ona jej nie obejrzała?

Jak byłam mała, byłam święcie przekonana, że meloman to fan melodramatów.

Zawsze niechętnie przełączałem kanał, na którym leciał jakiś daremny program, bo nie chciałem, by prowadzącym było przykro, że już nikt nie chce ich oglądać i żeby przeze mnie nie wyrzucili ich z pracy...

Myślałem, że ludzie, którzy giną w filmach to bandyci, którzy dostali karę śmierci i im zaproponowano, że mogą w sumie zostać zabici w filmie.

Kiedy byłem mały, to myślałem, że Najsztub i Żakowski są z kabaretu "ot-to".