Kiedy byłam mała, myślałam, że dzieci wychodzą pępkiem.

Kiedy byłam mała myślałam, że debil to pijak.

Jak byłam mała, to kładąc się spać przykrywałam tylko połowę ciała (ale tak, że jedna ręka, jedna noga i pół tułowia było odkryte), bo sądziłam, że tylko w ten sposób nie będzie mi ani za zimno, ani za gorąco...

Jak byłem mały, to myślałem, że sokiści (funkcjonariusze obecnej Straży Ochrony Kolei) roznoszą soki, tak jak pan mleczarz roznosił nam mleko. Przed drzwi wystawiałem ukradkiem butelkę na sok w nadziei, że rzeczony sokista postawi pełną. Ale przeżyłem rozczarowanie, jak na dworcu mi rodzice pokazali kto to jest.

Bałem się siedzieć w wannie po wyjęciu korka. Podejrzewałem, że stworzony wir wciągnie mnie do kanalizacji.

Jak byłam mała, to myślałam, że wodę w kranie mamy dzięki pewnemu panu o wyglądzie Bohdana Smolenia, który siedzi za miastem i pilnuje podrdzewiałej wanny, z której się tą wodę pobiera za pomocą rurek od szlaufa.

Od dzieciństwa uwielbiałam swojego dziadka - zawsze przywoził mi mnóstwo słodyczy, pomagał w budowaniu schronów pod łóżkiem, czesał włosy lalkom, bujał na huśtawce i robił wszystko inne co tylko dzieciak może sobie zamarzyć.

Pewnego razu w piaskownicy koleżanka zakomunikowała mi, że jak się zestarzeję zostanę babcią.

Byłam zrozpaczona - myślałam, że na starość zostanę takim fajnym dziadkiem...

Myślałam, że już zawsze będę dzieckiem, bo urodziłam się jako 'córka'. I za nic nie mogłam zrozumieć, jak moja mama może być córką babci, skoro jest dorosła.

Jak byłem mały, to myślałem, że perpetuum mobile to przedłużacz wetknięty sam w siebie.

Jak byłem mały, to wierzyłem w to, że jestem młodszy od mojej siostry, bo będąc w brzuchu mamy ona ograła mnie w karty.