Kontynent i kraj były za trudnymi pojęciami dla mnie w wieku 5 lat. Sądziłam że Polska to wyspa wielka, a Europa to zupełnie inny kraj. Gdy poproszona przez rodziców o zadecydowanie gdzie spędzimy wakacje odpowiedziałam "Europa", zaczęli się śmiać. Zdenerwowałam się, nie ma co.

Mieszkam na ulicy Mieszka I i gdy miałem ze 4 latka, myślałem, że właśnie tam mieszkał dawno temu nasz książę, o dziwo, akurat w moim bloku.

Kiedy byłem mały, myślałem, że na świecie istnieją tylko dwa kraje - Polska i Anglia (Polska - to oczywiste, a Anglia - pewnie dlatego, że moja mama uczyła mnie trochę po angielsku mówić).

Kiedyś myślałem, że Austria to to samo co Australia.

Dodam, że geografia bardzo mnie pasjonuje...

Kiedyś zapytałem się mamy gdzie mieszkają Chińczycy, a kiedy powiedziała, że pod nami, myślałem, że mieszkają pod ziemią. Tylko skąd mieli slońce?

Jak byłam mała, to myślałam, że Warszawa jest na drugiej półkuli (gdzieś pod równikiem na globusie) i jak u mnie (Kielce) jest dzień, to tam noc.

Jak byłam mała, to myślałam, że jak się dotknie palcem na mapie np. "Wrocław", to mój palec ukaże się w całym Wrocławiu i zniszczy wszystko, tak jak jakiś olbrzym.

Jak byłem mały, to myślałem, że moje miasto to Polska.

Jak byłem mały i mówiło się o Europie, byłem przekonany, że to jakieś państwo. Pytałem rodziców gdzie jest stolica tego państwa i kiedy możemy tam pojechać. I skoro Polska jest w środku Europy, to chyba powinna być jej stolicą?

Kiedy byłem mały i wybrałem się pierwszy raz nad morze (miałem może z 4 lata), to tak się zachwyciłem tym widokiem, że następnego dnia, ok. 6 rano, wstałem i pobiegłem do okna zobaczyć "czy morze jeszcze nie odpłynęło".... Z tekstu rodzina nabija się ze mnie do dzisiaj.