Będąc mała, sądziłam, że ci wszyscy ludzie, którzy mówią w innym języku, tak naprawdę w myślach wszystko sobie tłumaczą na polski i za nic nie mogłam zrozumieć idei bycia obco(nie-polsko)języcznym.

Gdy byłam mała i oglądałam bajki Disneya, akcja czasami przenosiła się na cmentarz. Cmentarze były tam z reguły udekorowane nagrobkami z napisem R.I.P (Rest In Peace). Niestety ja, w swej naiwności, byłam przekonana, że wobec tego 'RIP' to po angielsku 'grób'.

Swoją drogą wyobraźcie sobie, idąc tym tropem, polski cmentarz, gdzie na każdym nagrobku widnieje napis 'GRÓB'... Tak tylko, w razie jakby ktoś nie zauważył.

Gdy byłem mały, bardzo ciekawił mnie język rosyjski, a konkretnie te dziwne zależności w pisowni - wiedziałem, że literka 'B' oznacza nasze 'W', 'C' to polskie 'S' itd. Poza tym, wydawało mi się, że wszystkie kreskówki emitowane na kanale "Cartoon Network" są produkcji rosyjskiej. Najbardziej lubiłem bajkę o marynarzu imieniem Popeye. Myślałem, że to słowo "Popeye" jest zapisane po rosyjsku, więc próbowałem przetłumaczyć je na język polski. Niestety, nie wiedziałem jakie są polskie odpowiedniki liter 'P','O','E' - wiedziałem natomiast, że 'Y' to nasz dwuznak 'CZ'. I gdy tylko na ekranie pojawiał się napis "Popeye", mówiłem, że zaczyna się kreskówka "Popecze". Dodatkowo, z czasem "Popecze" zamieniło się w "Popesze", gdyż to słowo było łatwiejsze do wymówienia.

Mało tego - gdy w "Cartoon Network" zapowiadano jakąś bajkę, na ekranie pojawiały się dwie różne godziny emisji (np. 16:00 i 17:00), w tym drugim przypadku z dopiskiem 'UK'. Wydawało mi się, że dana kreskówka na całym świecie wyemitowana zostanie o 16:00, a tylko na Ukrainie o godzinę później. Oczywiście teraz wiem, że skrót 'UK' nie oznaczał Ukrainy, lecz United Kingdom... Jednak w dalszym ciągu zastanawiam się, dlaczego akurat tam było przesunięcie czasowe...

Jak byłem mały (6 lat) to chciałem przetłumaczyć sobie moją ulubioną książeczkę z rosyjskiego na polski. Na końcu jakiegoś kalendarzyka miałem co znaczą poszczególne literki w cyrylicy. Zacząłem literka po literce "tłumaczyć" poszczególne wyrazy. Zabrało mi to dużo czasu (cierpliwy bylem). Po zakończeniu tłumaczenia zabrałem się ochoczo do czytania "polskiego tekstu". I tu okazało sie, że wyszły mi same bzdury. Poszedłem do mamy poskarżyć się na kalendarzyk, że coś z nim poknocili, a mama mi powiedziała, ze takie tłumaczenie nic nie da - trzeba się uczyć całych wyrazów. Zraziłem sie do języków obcych na ładnych parę lat.

Jak byłem mały (w czasach PRLu), to byłem święcie przekonany, że na świecie jest tylko język polski i język obcy. Na dodatek byłem święcie przekonany, że chcąc przetłumaczyć coś z polskiego na obcy, wystarczy czytać polskie wyrazy na wspak. Potem przyszły czasy video i kaset VHS - i już wiedziałem, że jest więcej niż tylko jeden język obcy.

Kiedyś odrabiałem lekcje z polskiego. Była to jedna z pierwszych klas podstawówki. Mama zapytała się mnie o właśnie napisane słowo. Dlaczego "królik" pisze się przez "ó". Powiedziałem, że dlatego bo wymienia się na "zając".

Jak byłam mała to myślałam że duże "E" piszę sie dodają nieskończenie wiele kresek do środka "E"

Jak byłam mała, to myślałam, że są tylko 2 języki - polski i obcy. Potem trochę podrosłam i dzięki siostrze słuchającej amerykańskich boysbandów nauczyłam się rozpoznawać język angielski. A więc od tej pory uważałam że na świecie jest język polski, angielski i obcy.

Kiedy byłem mały, kombinowalem jak by tu się nauczyć angielskiego, ale tak sprytniej niz inni... Więc odnajdywałem prawidłowości między np. słowami 'cat' i 'kot', uznając, że 'c' zawsze oznacza polskie 'k', 'a' = 'o', a 't' jest stałe. Więc uznałem, że moje imię po angielsku musi być "COmil".

Jak byłam malutka, nie wiedząc cóż to za słowo, którym rodzice się tak często posługują, zaczęłam je śpiewać. Oparłam się o tył krzesła i kiwając na bok główką i wymachując nóżkami w tą i tamtą, nuciłam melodyjnym głosem: "Kur... mać, kur... mać, kur... mać kur... mać..." W dodatku byłam u cioci.