Jak byłam mała, to myślałam, że tylko ludzie, którzy leżą na ziemi na plecach "krzyżem", z rozrzuconymi na boki rękami - nie żyją. Jeśli leżeli inaczej - to na pewno żyli, a ja nigdy się tak nie kładłam, żeby przypadkiem nie umrzeć. Oczywiscie zaczerpnęłam tę wiedzę z filmów...

W dzieciństwie wyczytałam w jakiejś książce, że rodziny królewskie i ich potomkowie mają błękitną krew. Potraktowałam to dosłownie i patrząc na błękitne linie na nadgarstku, cieszyłam się, że jestem potomkiem jakiegoś króla. Nie przyszło mi do głowy, że widziałam żyły, a nie ich zawartość. Dopiero tata mnie uświadomił.

Jak byłam mała, to rodzice mówili mi, że jeśli będę połykać pestki, to będę miała wyrostek. Myślałam, że wtedy wyrośnie mi przez nos roślinka i kiedy będzie juz duża, to wytną mi ten wyrostek przez nos.

Jak byłam mała, myślałam, że katar spływa z mózgu do naszych nosów, i że tak właśnie powstaje katar.

Jak byłam mała, myślałam, że lekarze zostają lekarzami, bo nie chorują. Mama nigdy nie pozwalała mi się spotykać z chorymi koleżankami, bo mowiła, że się zarażę, a lekarze cały czas mieli kontakt z chorymi i się nie zarażali...

Myślałam, że jak się kogoś bardzo mocno uszczypnie, to on zachoruje na raka.

Kiedy byłem mały, byłem święcie przekonany o tym, że jestem nieśmiertelny.

Kiedy byłam mała, wierzyłam, że przy płukaniu zatkanego ucha wpuszczana do niego woda wylatuje drugim uchem. Prawdę powiedziawszy długo dochodziłam do prawdy.

Myślałem, że człowiek ma kończyny zbudowane nie z kości i mięśni, a z mielonego mięsa i ciasta ziemniaczanego - mama robiła często tzw. kołduny, które nie wiem czemu powodowały takie skojarzenia we mnie.

Jak byłam mała, myślałam, że szpik kostny to kawałek kośći.