Jak byłam mała, to myślałam, że Bozia to Maryja. Tylko zastanawiałam się nad stwierdzeniem "A Bozia rączek nie dała?" Moi rodzice tak mi mówili, jak nalegałam, by zrobili coś za mnie. Ale przecież to Bóg nas stworzył, a nie Maryja. Właściwie z tą Bozią wyjaśniło się niedawno.

Jak byłem mały, to usłyszałem, że Bóg mówił do ludzi przez zapalony krzaczek. No i chciałem sobie podpalić drzewko, żeby go posłuchać...

Swego czasu zawsze odmawiałam wieczorami z mamą 'paciorek'.

Dopiero po kilku latach zostałam uświadomiona, że fragment modlitwy wcale nie brzmi: "jako i my odpuszczamy naszym miłobajcom"

Jako mała dziewczynka, będąc w kościele, zamiast słyszeć w jednej z pieśni "w niej żyć, umierać chcemy", słyszałam "MNIEJ żyć - umierać chcemy" i zastanawiałam się, co w tym pięknego, że katolicy chcą umierać i krótko żyć.

Jak byłam mała, będąc w kościele i słysząc jak śpiewano "Panie dobry jak chleb", myślałam, że śpiewa się "Panie dobry jak LEW". Do tego, wiedząc, że jestem spod znaku lwa, byłam z tego dumna, że Bóg jest dobry jak lew.

Kiedy byłem w kościele, to czasami nie chciało mi się klękać, więc tylko kucałem albo się pochylałem. Kiedy ministranci dzwonili dzwonkami (raz) przy podniesieniu hostii, to zawsze byłem przestraszony, że ktoś zauważył, i że to było ostrzeżenie dla mnie. Ale już po kilku sekundach znowu próbowałem i znowu dzwonili (raz - podniesienie kielicha), więc znowu się przestraszyłem. Ale pewnego razu spróbowałem raz jeszcze i wtedy dzwonienie było dłuższe (przyklęknięcie księdza po podniesieniu kielicha) i przestraszyłem się nie na żarty, że teraz już zupełnie "przegiąłem".

Jak byłem mały to śpiewałem: "...O, Jezu wspomóż laską..." zamiast łaską.

Kiedy byłem bardzo mały i rodzice zabierali mnie do kościoła, nie wiedziałem kiedy trzeba się przeżegnać, klęknąć itp. Dlatego powtarzałem każdy ruch mojej mamy, łącznie z drapaniem się i kaszleniem. Później zacząłem się zastanawiać czy może niektóre z tych czynności powinny wykonywać tylko kobiety i spoglądałem na księdza czy nie śmieje się ze mnie, że robię coś źle.

Kiedyś myślałem, że ludzie pochylają głowy w kościele, by szukać pieniędzy na podłodze.

Ledwo odrósłszy od ziemi zostałam przez tatę pierwszy raz zabrana do kościoła. Tata trzymał mnie na rękach i kiedy przyszło do zbierania na tacę, zmierzywszy księdza podejrzliwym spojrzeniem, zaczerpnęłam całą garścią banknoty i monety z koszyczka. Żałujcie, że nie widzieliście tej paniki w oczach księdza...