Myślałam, że Mel Gibson to kobieta, a Mel to skrót od Melanie albo coś.

Jak byłam mała, myślałam, że wszystkie bajki są rysowane dzień przed emisją specjalnie dla mnie, jak widziałam jakąś powtórkę, to nadziwić się nie mogłam, że narysowali to drugi raz tak samo!

Jak byłam mała, to myślałam, że jak coś w TV jest na żywo, to że to się zdarzyło naprawdę, a jak nie ma napisu "na żywo", to że to wymyślił jakiś człowiek.

Gdy byłem mały, usłyszałem w telewizji, że człowiek w ciągu swojego życia mruga dwieście milionów razy, a potem umiera. Potraktowałem tę informację bardzo na serio i postanowiłem wykorzystać ją w celu maksymalnego wydłużenia swojego życia. Do zagadnienia podszedłem z iście naukową pasją...

Wciąż pamiętam minę mojej Mamy, gdy spytała, po co przykleiłem sobie taśmą klejącą powieki do brwi, a ja odpowiedziałem - "Żeby nie umrzeć!"

Jak byłam mała, myślałam że w telewizji te wszystkie seriale są odgrywane na żywo i nie wiem czemu ale zawsze płakałam na kolędzie 'Lulajże Jezuniu'.

Jak byłam mała, nie mogłam pojąć jak ci wszyscy ludzie mieszczą się telewizorze. Myślałam, że się zmniejszają, ale nie wiedziałam jak to robią.

Myślałem, że Dziennik Telewizyjny Jacka Federowicza to normalne wiadomości i dziwiłem się dlaczego Tata tak się z nich śmieje.

Gdy byłem mały, mieliśmy stary telewizor z mnóstwem portów na różne kable. Spytałem kiedyś tatę, do czego jest ten port, a on odpowiedział mi, że do mikrofonu. Od tego czasu moim największym marzeniem było mieć mikrofon, żeby mówić do tych ludzi, którzy są w telewizji.

Jak byłam mała i oglądałam Klan, to zauważyłam, że bohaterowie mają takie same wersalki jak u mnie w domu. W dodatku mój tato powiedział na nich "małpiszony" i od tamtej pory myślałam, że w telewizorze żyją ludzie i my obserwujemy ich życie, a oni nasze i dlatego zmałpowali po nas wersalki.

Jak byłam mała i oglądałam stare czarno-białe filmy z lat 60, to myślałam, że wtedy ludzie żyli w czarno-białym świecie i wszystko u nich było tego koloru.