Byłem kompletnie rozczarowany, ze na granicy państw chmury nie zmieniają kształtu, a wiatr wieje tak samo. Tego doświadczyłem gdy miałem 4 lata, w Świnoujściu.

Gdy byłam dużo mniejszą dziewczynką, niż teraz, to jak wiekszość ludków w tym wieku, byłam święcie przekonana o istnieniu krasnoludków. Za to, już raczej jak mniejszość, nie dopuszczałam do siebie możliwości istnienia tak potwornych stworzeń, jak WILKI. O nie!!! Według mnie był to tylko wymysł dorosłych do straszenia dzieci grzecznych inaczej.

Jak byłem mały myślałem, ze w piosence "Umówiłem się z nią na dziewiątą" chodziło o 9 rano. Najlepsze (najgorsze?) jest to, że tak myślałem do 20. roku życia...

Kiedy byłam mała, to myślałam, że deszcz pada, gdy Bóg płacze, że byłam niegrzeczna.

Dziadek często czytał mi reportaże (może nie było książek dla dzieci?). W tekście nie wymieniano całego nazwiska, tylko imię i inicjał. Wydawało mi się, że naprawdę istnieją ludzie o nazwiskach Ka, En czy Be.

Nie mogłam pojąć wyrażenia 'zewnątrz' np. domu.

Nie wiedziałam o jaki 'zew nątrza' chodzi.

Jak byłam mała, bałam się Muminków. Kiedyś zobaczyłam odcinek, w którym przyszła do nich Buka i się ucieszyłam, że ona chce zabić te straszne Muminki.

A i jeszcze coś - myślałam, że Buka jest ulepiona z tego "korzuszka" z budyniu jagodowego.

Myślałam, że w ciążę zachodzi sie przez pocałunek. I nie mogłam zrozumieć dlaczego moje koleżanki dają buziaka kolegom. Wydawało mi się to takie rozpustne... Dlatego w przedszkolu i w młodych latach podstawówki chodziłam z dala od chłopaków.

Myślałam, że piosenki w radiu lecą dlatego, że wykonwacy są zamknięci w wielkich klatkach i jak przyjdzie ich kolej, to muszą śpiewać.

Myślałam, że wszyscy na całym świecie mówią w języku polskim i myślą po polsku, a te inne języki są takie "dodatkowe".