Gdy byłem małym brzdącem, myślałem, że wszystkie programy nadawane w telewizji były puszczane na żywo i zastanawiało mnie jak ci aktorzy mogli się tak szybko przemieszczać między różnymi miejscami.

Jak byłam mała, to myślałam, żę dziewczynki rodzą dziewczynki, a chłopcy chłopców.

Jak byłam mała, to spytałam starszej koleżanki kto to jest dziwka, a koleżanka z tekstem - taka pani dziwna, ręce jej ucinają. Długo tak myślałam.

Jak byłem mały, to myślałem, że wszystkie filmy kręcone są naprawdę i że jeśli ktoś w nich umiera, to umiera rzeczywiście. Trochę podziwiałem tych aktorów, że decydują się zginąć, żeby móc pojawić się w filmie.

Jak byłem mały, to nie mogłem pojąć liczb ujemnych. Bo jak mogło być czegoś mniej niż nic?

We wczesnej młodości myślałem, że 0,1,2,3,4,5,6,7,8,9 to wszystkie istniejące liczby, bo nigdzie na kalkulatorze nie mogłem znaleźć np. liczby 11...

Jak byłem mały, to myślałem że pieniądze robi się z papierków po cukierkach.

Jak byłam mała, to myślałam, że Sopot jest w górach.

Jak byłem mały, to myślałem, że w Warszawie mówi się po warszawsku (pochodzę ze Szczecina) i jak przyjechali kuzyni z Warszawy, byłem wielce zdziwiony, że nie potrafią nic po warszawsku powiedzieć.

Jak byłem mały, to myślałem, że przed snem przychodzi do każdego Anioł, mówi mu żeby szedł spać i pomaga czarami to zrobić, po czym sprawia, że zapominamy, że był. Zawsze chciałem zrobić tak, żeby pamiętać, że był, ale mi sie nie udawało.