Kiedy byłam mała, byłam przekonana, że całowanie się "takie jak na filmach" jest piekielnie trudne, dlatego też trenowałam na swoim młodszym bracie, liżąc go po zębach. Dopiero później mama wytłumaczyła mi, że całowanie jest tylko dla dorosłych.

Jak byłam mała, to myślałam że chłopcy nie mają sutków.

Jakież było moje zdziwienie, gdy kiedyś zobaczyłam klatę mojego taty.

Jak byłam mała, to myślałam, że piosenki w radiu są śpiewane na żywo (gwiazdy specjalnie przyjeżdżają do studia jakiegoś radia by zaśpiewać). Myślałam tak do czasu, kiedy dowiedziałam się co to playback...

Gdy byłem mały, myślałem, że to bitwy, a nie wojny trwały po xx lat. Uświadomiła mnie potem moja nauczycielka, gdy spytałem jej czy robili sobie przerwę na siusiu.

Kiedy byłam mała, zawsze myślałam, że w telewizorze siedzą ci ludzie co gadają. Wystawiałam im język i biegłam się chować za kanapę. Późnej jak przychodzili rodzice, to zawsze się pytali dlaczego się chowam, a ja odpowiadałam "Ciii... bo jeszcze ta/ten pan/pani usłyszy!"

Jak byłam mała, myślałam, że Polska to jest jedna planeta i żeby być w Niemczech albo gdzieś indziej, to trzeba skoczyć z końca Polski i wtedy się spada do tego państwa, o którym się myśli. Niestety nigdy nie znalazłam tego końca, z którego się skacze.

A ja jak byłem mały, to myślałem, że osoby które umierają w telewizji np. w filmie wojennym, umierają naprawdę i są to po prostu więźniowie skazani na śmierć.

Była taka piosenka: "Szła przez pustynię, szła karawana, szła karawana". Bardzo ją lubiłam i często śpiewałam, tyle że w moim wykonaniu tekst brzmiał: "Szła przez pustynię, szła stara wanna, szła stara wanna..."

Jak byłam mała, to myślałam, że Mikołajowi jest smutno, że nie dostaje żadnych prezentów, więc co roku zostawiałam mu pudełko z masą własnoręcznie wykonanych prezentów.

Jak byłam mała, to myślałam, że papież to taki człowiek, który chodzi ulicami i zbiera papiery. Wszyscy mieli ze mnie ubaw!