Gdy miałam jakieś 3 lata moje liczenie do 10 wyglądało tak:

"deden, osiem, pięć i dziesięć" gdzie 'deden' znaczy 'jeden'.

Jak byłem mały, to myślałem, że "różniczka" to "wyniczek odejmowanka".

Kiedy pierwszy raz poznałem liczby dwucyfrowe, uważałem, że ich cyfry powinny być połączone kreską, no bo trzeba jakoś odróżnić czy to jest jedna liczba czy też dwie osobne cyfry. Np. skąd wiadomo czy 10 to dziesięć czy jeden i zero?...

Jak byłem mały, to uważałem, że po 10 są tylko okrągłe liczby. Leciało to mniej więcej tak: 1 - 10... 10, 20, 30, 40 - 100... 100, 200, 300... - 1000... 1000, 2000, etc. Pamiętam swoją dumę jak doliczyłem do tysiąca.

Kiedyś chodziłem do przedszkola na godzinę 7, więc myślałem, że z domu trzeba wyjść równo o godzinie 7. Nie zdawałem sobie sprawy, że gdy będę szedł do przedszkola, czas dalej będzie upływał...

Aż do 7 roku życia święcie wierzyłam, że doba ma 60 godzin (analogicznie do stosunku sekund i minut). Jako małe dziecko chodziłam oczywiście spać o 21 najpóźniej, ale kiedyś zdarzyło mi się nie zasnąć, bo chciałam zobaczyć godzinę 60. Płakałam potem, gdy na zegarku zobaczyłam godzinę 1 w nocy - byłam zła, że przegapiłam.

Jak miałam 8-9 lat, to myślałam, że w kalkulatorze mieszkają krasnoludki, które wszystko liczą jak naciskam guziki. I bardzo się bałam, że jak będę wpisywać za proste rzeczy, to będą się ze mnie nabijać tam między sobą.

Dosyć długo byłem przekonany, że miliard to milion milionów, bilion to miliard miliardów, biliard to bilion bilionów itd...

Bo skoro sto to dziesięć dziesiątek, tysiąc to sto setek, a milion to tysiąc tysiąców to dlaczego dalej miało by być inaczej?

Jak byłem mały, to myślałem, że doba ma 59 godzin tak jak są minuty i sekundy i się dziwiłem, że człowiek aż tyle godzin może przesypiać.

Jak byłem mały, myślałem, że liczbę 102 zapisuję się 1002. Logiczne nie? 100 i 2.