Nie ja pierwszy i pewnie nie ostatni, gdy byłem mały, myślałem, że liczba 100 jest ostatnią. Przez jakiś czas podziwiałem mamę, która pokazała mi, że umie liczyć do "ostatniej" liczby.

Kiedyś myślałem, że nie ma żadnej różnicy w słowie: "kilo 30 a 30 kilo". Szczególnie dziwiłem się wtedy, jak wyśmiewała mnie ekspedientka w mięsnym, gdy kupowałem kurczaka prosząc o to drugie.

Jak byłem mały, to bawiłem się z bratem w liczenie samochodów przejeżdżających na dwupasmówce. Jeden samochód to była jedna kreska, ale tir czy jakiś inny duży samochód liczył się za dwie kreski. Ja miałem jedną stronę drogi, a brat drugą. Później dawaliśmy mamusi do policzenia i kto miał więcej, to wygrywał. Oczywiście zabawa skończyła się kiedy nauczyłem się liczyć, ale wtedy nie wyobrażałem sobie, że można się inaczej w to bawić, tzn. nie rysując kresek.

Jak byłam mała, to myślałam, że 11 to dziesięćdziesiąt jeden, 12 to dziesięćdziesiąt dwa i tak dalej...

Jak miałem parę latek, to kłóciłem się z moją rodziną twierdząc, że cyfra osiem nie istanieje i po siódemce powinna następować od razu dziewiątka.

Pamiętam, że w przedszkolu myślałem, że po liczbie dziewięć jest liczba dziesiętnaście.

We wczesnej młodości myślałem, że 0,1,2,3,4,5,6,7,8,9 to wszystkie istniejące liczby, bo nigdzie na kalkulatorze nie mogłem znaleźć np. liczby 11...

Jak byłem mały, to nie mogłem pojąć liczb ujemnych. Bo jak mogło być czegoś mniej niż nic?