Kiedyś mój kolega myślał, że miasto w którym mieszkamy to Polska i że np. na ulicy Śląskiej są kopalnie i tam wydobywa się węgiel...

Kiedyś zostałam w domu sama ze starszym rodzeństwem i pozwolili mi razem z nimi oglądać jakiś film akcji - przełom lat 80/90, więc bijatyki i sex, Van Damme i te sprawy. Była scena, w której facet macał babkę po tyłku i jej powiedział, że tam w środku ma coś miłego, a ja przez kupę czasu zastanawiałam się co może być miłego między nogami.

Kiedy byłem mały, wyobrażałem sobie starsze klasy szkoły podstawowej (od 4 do 8) jako skrzyżowanie studiów z kościołem - wszyscy siedzą w czymś, co przypomina aulę, jest ciemno, wszyscy się uczą. Jakież było moje zdziwienie, gdy okazało się, że właściwie nie ma wyczuwalnej różnicy, poza nowymi przedmiotami...

Kiedy byłem mały, to bałem się odpływu wody w wannie, bo myślałem, że wir wody może mnie tam wciągnąć, dlatego gdy się kąpałem i wyciągałem korek, szybko wychodziłem z wanny, żeby mnie nie wciągnęło do rury. (Coś takiego chyba wcześniej widziałem w jakiejś bajce.)

Kiedy byłam mała i poszłam z tatą do rzeźnika, zobaczyłam świńskie nogi. Przez parę tygodni pytałam rodziów kto kupuje na obiad trąby słoni.

Jak byłam baaardzo mała, to myślałam, że z kaczątek zawsze wyrastają łabędzie (efekt "Brzydkiego kaczątka"), że ptaszki sie doi i sie zastanawiam jak ludzie to robią (bo skąd by brali "ptasie mleczko"?) i potwornie bałam sie pająków. Myślałam, że jak one mnie widzą i że jak zbliżę sie do pająka, to one na mnie skoczą i np. mi wejdą do ucha! Odmawiałam schodzenia z babcią do piwnicy, bo tam było ich dużo... Dalej sie boję pająków, mimo że wiem, że nie mogą na mnie skoczyć.

Jak byłam mała, to myślałam, że jak skocze z siatką z dachu, to będzie taki sam efekt jak ze spadochronem.

Jak miałem jakieś 4/5 lat, obejrzałem kreskówkę z Kaczorem Donaldem, w której bohater przetapiał różne rzeczy na części do samolotu. Wiedząc, że plastik można stopić postanowiłem zrobić podobnie. Byłem jednak bardziej ambitny i chciałem zrobić robota. Przygotowałem nawet papierowe foremki na odlewy. Na szczęście przed topieniem swoich zabawek w talerzu, ustawionym na kuchence gazowej, powstrzymał mnie ojciec. Ja na prawdę byłem przekonany, że to będzie działać jak w kreskówce...

Jak byłam mała, to strasznie bałam się komputera i tego jak 'buczał', bo uważałam, że skoro buczy, to musi być zły i może mnie zjeść (nie namyślałam się jak). Dlatego gdy komputer był wyłączony i nie buczał, to chodziłam po cichutku 'żeby go nie obudzić'. A najlepiej było gdy raz szłam po cichutku, potrąciłam przypadkiem komputer i go włączyłam. Zaczął 'buczeć', a ja z płaczem uciekłam z pokoju, że go obudziłam i teraz 'przerobi mnie na strupki', co wmawiali mi bracia. Ciekawie jak by wyglądała taka góra strupków ze mnie?

Kiedyś myślałem, że wszyscy ludzie w swoich mieszkaniach mają taki sam układ pokoi jak u mnie, tylko że są inaczej urządzone.