Jak byłam mała, bałam się diabła, który miał wyskoczyć zza łóżka. Ale nigdy nie wyskoczył.

Jak byłam mała, nagle przestałam wierzyć w istnienie życia po śmierci, w niebo, piekło... zaczęłam płakać, że nie chcę jeszcze umierać, bo po śmierci nie ma nic. Mama z babcią uspokajały mnie cały dzień... Musiały mówić mi, że będę żyła jeszcze długo, długo i szczęśliwie, a potem - jeśli będę grzeczna - pójdę do nieba. Znowu zaczęłam płakać, bo niebo z moich wyobrażeń wydawało mi się cholernie nudnym miejscem - tylko anioły i chmury.

Jakiś czas myślałem, że wróble to dzieci gołębi....

...że jak się stłucze ekran telewizora, a tam jakaś kreskówka leci, to można do niej wejść.

Jak byłem mały, to myślałem, że kożuchy produkuje się w specjalnych fabrykach, w których w wielkich kotłach gotuje się mleko, a następnie, gdy na powierzchni pojawi się ów kożuch, jest on wielką łyżką zciągany i przerabiany na ciepły zimowy kożuch...

Zamiast muchomor mówiłem muchachor (a zamiast muchomory - muchachory).

Jak byłam mała, to myślałam,że szkoła zaczyna się pierwszego września, bo to rocznica wybuchu wojny i dzieci idą wtedy do szkoły, żeby im było jeszcze smutniej.

Jak mama zaparzyła tacie herbatę, a tata jej spróbował i powiedział: ta herbata "mnie sianem pachnie". A ja w swojej inteligencji, po 5 minutach się pytam... Tato, co to znaczy "miesian"?

Jak byłem mały, to mówiłem "lokopotywka", a nie lokomotywa.

Jak bylem mały, to wierzyłem, że okulary są dla ludzi ślepych, by dzięki nim mogli widzieć.