Bądąc mały lubiłem jeść kromki chleba nie posmarowane niczym, był to "sam chleb" . Podczas modlitwy w miejsce słów "chleba naszego powszedniego", mówiłem "chleba samego, powszedniego daj nam dzisiaj" wyobrażając sobie pustą kromkę.

Jak byłam mała, to myślałam, że 'tytuł' Jan Paweł II to nazwa własna, coś takiego jak król.

Jak byłem mały, to myślałem, że Jezus to taki łysawy mężczyzna około 45 lat o wzroście ponad 4 metry i że w tłumie zawsze go widać - nie mogłem powiązać otaczających obrazów z osobą Jezusa, a jedynie słowa "Tyś najwyższy" dawały mi jako taki obraz jego postaci.

Jak byłem mały, na mszy po słowach "Chwała na wysokości Bogu a na ziemi pokój ludziom dobrej woli. Chwalimy Cię, Błogosławimy Cię" śpiewałem "Znosimy Cię, Błogosławimy Cię". Tłumaczyłem sobie że w słowach "znosimy Cię" cieszymy się że mamy takiego Boga jakiego mamy i że zawsze moglibyśmy mieć gorszego.

Odkryłem że tam jest "Chwalimy Cię" w wieku 7 lat i wtedy pomyślałem że skoro przez 7 lat śpiewałem "znosimy Cię" to żeby zniwelować ten błąd, muszę minimum kolejne 7 lat śpiewać dobrze - czyli że w wieku 14 lat błędne śpiewania zredukują się z poprawnymi.

Gdy miałem 3-4 lata i modliłem co wieczór "Zdrowaś Mario", to zawsze przy słowach "...i błogosławiony owoc żywota Twojego", widziałem komnatę zamku, w którym był wielki orzech włoski w skorupie. I to był ten "owoc żywota".

Długo twierdziłem, że Kuria to miejsce w którym księża hodują kury.

Jak byłam mała, to nie rozumiałam dlaczego wszyscy panowie mają żony, a księża gospodynie. Tłumaczyłam to sobie tak, że księdzu nie ma kto dać ślubu, a sam sobie nie może.

Jak byłam mała, to myślałam, że Jezus, Maryja i św. Józef byli oczywiście Polakami.

Jak byłam mała, to myślałam, że ludzie w kościele śpiewają "stańmy wszyscy jednym kołem i uderzmy przednim czołem" i się zastanawiałam gdzie może być tylne. Byłam całkiem duża jak się dowiedziałam, że to jest "przed Nim czołem".

...w modlitwie zamiast "i błogosławiona między niewiastami" modliłam się "i błogosławiona między zawiasami".