Jak miałam 3 lata, pierwszy raz zobaczyłam morze, w komplecie był także zachód słońca nad nim. Kiedy słońce zaczęło się "zanurzać", byłam pewna, że się utopi na zawsze i krzyczałam, żeby je łapać sitkiem.

Kiedy przystępowałam do komunii, w jednej z pieśni, których uczył nas ksiądz Józef, był fragment "...oddajmy CZEŚĆ Jezusowi...". Byłam święcie przekonana (moje koleżanki zresztą też), że chodzi o CZĘŚĆ - nie wiedzialyśmy czego część mamy temu Jezusowi oddać, ale ja rozumiałam to jak zachętę do dzielenia się, a że byłam (i jestem) jedynaczką, to uważałam, że to poważne poświęcenie...

Mówiłam na biedronkę "biedu-inda", a na księżyc "andzic".

Myślałem, że głosowanie polega na przemawianiu przez mikrofon.

Jak byłam mała, to myślałam, że na moim globusie żyją takie mini ludziki.

My też byliśmy na takim globusie i kataklizmy na naszym globusie wywoływały herbatą i palcami ludzie z 'zewnątrz', a kręcąc tworzyły trzęsienia ziemi.

Mama często pytała się mnie dlaczego maltretuję Europę szpilką...

Myślałam, że gdy się wypróżnimy, to nakarmimy takiego wielkiego Murzyna, który ugrzązł w kiblu i nie może wyjść, dlatego musimy go karmić.

Na wieść o tym, że już pojawiły się pączki na drzewach, oblizywałam się z nadzieją, że to takie pączki z nadzieniem i cukrem pudrem.

Jak byłam mała i jak byłam niegrzeczna, np. płakałam, to moi rodzice zawsze mi mówili,że jak się nie uspokoję, to przyjdzie do mnie czarownica i mnie zje... A ja w to wierzyłam.

Do jeszcze zeszłego roku myślałam, że (na stacji benzynowej) 95 i 98 to rok wydania benzyny...

Jak byłam mała, to myślalam, że jak człowiek dorasta, to zmienia płeć, to znaczy, że dziewczynki stają się mężczyznami, a chłopcy kobietami. Wszystkim zmieniają się wspomnienia, więc o tym nie pamiętamy (ja oczywiście chciałam to zapamiętać), no i najważniejsze w mojej rozkminie to to, że również na zdjęciach za sprawą cudownej siły zmieniamy się z dziewczynek w małych chłopców i na odwrót.

Genialne to było.