Jak byłem mały, myślałem że kiedy pokazują w TV ludzi z zasłoniętymi (te kwadraciki, piksele czy jak to zwać) twarzami tzn. np. przestępców, to są to ludzie cierpiący na jakąś chorobę głowy. Zwykle gdzieś siedzieli np. w sądzie, ale dla mnie była to poczekalnia w szpitalu. Powiedziałem raz tacie, że sam bym tak nie chciał. On na to, że nikt by nie chciał. To mnie utwierdziło w przekonaniu, że jednak mam rację.

Jak byłem mały, to myślałem, że świat z lat 70-80 i wstecz był czarno bialy, a wszystko za sprawą "Sami swoi".

Jak byłem mały, myślałem że świat był kiedyś czarno-biały. W każdym razie kiedy oglądałem jakieś stare, czarno-białe kroniki czy filmy, nijak nie potrafiłem sobie wyobrazić tego samego w kolorze.

Myślałam, że kręcenie filmu zajmuje tyle, ile trwa film plus 20 minut na rozłożenie sprzętu w tych wszystkich miejscach, gdzie ma być kręcony. W dodatku byłam przekonana, że aktorzy sami wymyślają sobie dialogi.

Jak byłam mała i oglądałam czarno-białe filmy, to byłam pewna, że ludzie kiedyś też byli czarno-biali.

Myślałam, że w telewizorze siedzi dwóch upośledzonych panów i zmienia karteczki. Zastanawiałam się, jak oni potrafią to robić tak szybko.

Jak byłam mała, zawsze irytowałam starszego brata tekstem: "Kiedy byłam dużaaa...". Reakcje "Nie! Nie! Ty jeszcze nie byłaś duża!" były uzasadnione...

Jak ja byłam mała, to myślałam, że papież MUSI być Polakiem i nie rozumiałam dlaczego wszyscy robią z tego wielkie halo...

Cóż... Jak byłem mały, myślałem, że język polski to główny język na świecie i jak ktoś mówi w innym języku, to sobie go najpierw tłumaczy na polski. Zgubny wpływ nauki języka angielskiego u 5-latka.

Jak byłem mały, to myślałem, że po angielsku "instant" znaczy "w proszku" bo na pudełku z mlekiem w proszku było napisane "instant milk".