W dzieciństwie byłam przekonana, że jak będę nosić spodnie, to zostanę chłopcem.

Jak byłam mała, to myślałam, że światła w sygnalizacji drogowej zmieniają się w ten sposób, że pod każdym słupem mieściła się taka ukryta budka, pod ziemią, i tam siedział jakiś pan, miał tam zainstalowany peryskop, kontrolował sytuację na drodze i zmieniał światła. I zawsze się bałam, żeby nie usnął w pracy, bo może nie zmienić światła dla pieszych na zielone i nigdy nie przejdę przez ulicę.

Jak byłem mały, to myślałem, że jak jadę windą, to nie winda jedzie w górę, tylko drzwi przesuwają w dół.

Kiedy byłem mały, pomieszkiwałem w Niemczech i pewnego razu wracając do Polski, stojąc na granicy, zobaczywszy, że celnicy mają karabinki i pistolety rozpłakałem się i płacząc zapytałem mame: "Mamo, a Polacy nas zabiją za to, że jesteśmy Niemcami?". Wielkie zdziwienie wywołała u mnie informacja, że jestem Polakiem...

Myślałam, że świat z młodości moich rodziców i innych członków rodziny był czarno-biały. (wywnioskowałam to po czarno-białych zdjęciach)

Kiedy byłem mały, to myślałem, że kobieta w pewnym wieku (chyba 35 lat) automatycznie zachodzi w ciążę...

Jak byłam mała, to myślałam, że Polska to jest wyspa. Pewnie wzięło się to stąd, że mieszkałam nad morzem.

Do niedawna myślałem, że podczas meczu jest sytuacja nazwana "przy miłej korzyści", a nie "przywilej korzyści".

Jeszcze przed pierwszą komunią myślałam, że podczas spowiedzi trzeba stanąć na ambonie, ksiądz daje specjalny mikrofon i wobec całej gawiedzi wygłosić swoje przewinienia.

Trochę się bałam jak moi rodzice zareagują na to, że nie oddawałam reszty z zakupów tylko sobie kupowałam za to słodycze...

Miałam z 5 lat i w prima aprilis oglądałam Monikę i Kulfona. I Kulfon mówi: "Dzieci, podbiegnijcie do okna, bo tam ja z Moniką lecimy balonem!" Oczywiście podbiegłam.