Myślałam, że już zawsze będę dzieckiem, bo urodziłam się jako 'córka'. I za nic nie mogłam zrozumieć, jak moja mama może być córką babci, skoro jest dorosła.

Jak byłam mała, byłam przekonana, że wojny i głód to coś, co się działo dawno, dawno temu, a teraz wszyscy żyją w zgodzie i dostatku.

Jak byłam mała, to nie mówiłam "lektura", tylko "elektura" i jeszcze próbowałam wmówić mamie, że mam rację, bo nauczycielka tak mówi.

Od dzieciństwa uwielbiałam swojego dziadka - zawsze przywoził mi mnóstwo słodyczy, pomagał w budowaniu schronów pod łóżkiem, czesał włosy lalkom, bujał na huśtawce i robił wszystko inne co tylko dzieciak może sobie zamarzyć.

Pewnego razu w piaskownicy koleżanka zakomunikowała mi, że jak się zestarzeję zostanę babcią.

Byłam zrozpaczona - myślałam, że na starość zostanę takim fajnym dziadkiem...

Jak byłem mały, to myślałem, że perpetuum mobile to przedłużacz wetknięty sam w siebie.

Jak byłam mała, to przybiegłam kiedyś do mamy z pytaniem "kto to jest Dogas?". Było to po przeczytaniu wierszyka pt. "Dzień dogasa"... Myślałam, że skoro jest Dzień Matki, Dzień Kobiet, Dzień Dziecka, to i jakiś bliżej nie znany mi Dogas też ma swój dzień...

Jak byłem mały, myślałem, że szczur to samiec myszy.

Jak byłem mały, to słuchając piosenki z czołówki serialu "Zmiennicy", byłem przekonany, że w refrenie śpiewają "terpentyną i po oczach".

Myśłałam, że gdy ktoś dostaje nagrodę Nobla, to dostaje jakiś fajny, wypasiony samochód. Dopiero mama uświadomiła mnie, że ta nagroda jest pieniężna.

Jak byłam mała, to myślałam, że Robert Gawliński w piosence "Eli lama sabachtani" śpiewa " brud dookoła i SANDAŁICY". Uznałam że sandałicy to po prostu ludzie w sandałach.