Byłam mała (chyba miałam z 5-6 lat, bo już umiałam czytać) i wisiały takie plakaty "Bo zupa była za słona!" z namalowaną dziewczynką i kobietą, z podbitymi oczami. Myślałam, że jak zjem deczko przesoloną zupę, to też będę tak wyglądać. Akurat w dniu, kiedy zobaczyłam ten plakat, była chyba zalewajka i strasznie sie popłakałam, bo ją lubiłam, ale bałam się zjeść.

Jak byłam mała, to myślałam, że Warszawa jest na drugiej półkuli (gdzieś pod równikiem na globusie) i jak u mnie (Kielce) jest dzień, to tam noc.

Myślałam, że vigor i viagra to to samo. Dobrze, że mama mnie nie wysyłała do apteki po witaminki.

Myślałam, że nietoperze sobie przylatują i wplątują się ludziom we włosy. Trzeba później tak chodzić albo obciąć się na łyso. Strasznie bałam się nietoperzy, bo miałam długie włosy...

Po usłyszeniu piosenki Rynkowskiego "Ten typ tak ma", młodszy brat zachodził w głowę, kto to jest Typtak.

Jak byłam mała i wyłączyli światło, mój tata zadzwonił do znajomego z zakładu energetycznego i powiedział: "Panie Matla, nie ma światła." Później święcie byłam przrekonana, że matla to taki zawód pana, który naprawia światło.

Myślałam, że "kiosk" to "piosk" i to przez długo okres czasu... Heh, i szokiem było dla mnie, jak się dowiedziałam prawdy...

Chyba do 7 roku życia byłam święcie przekonana, że idzie się do "kocioła", a nie do "kościoła". "Kościół" więc to był "kociół". I zastanawiałąm się o co chodzi, bo przecież w "kociole" gotują czarownice...

Myślałam, że latarnie uliczne, które były w oddali i wszystkie inne światła, np. samochodów, które były w znacznej odległości, to duchy, które chodzą z lampionami...

Jak byłem mały to myślałem, że blaszana klapa znajdująca się za pobliskim kościołem to wejście do piekła. Za każdym razem kiedy tamtędy przechodziłem z przejęciem ciągnąłem mamę za rękaw. Jej negacje traktowałem jako objaw niewiedzy. Do dzisiaj nie wiem, co może kryć się za tą blachą.