Jak byłem mały, myślałem że świat był kiedyś czarno-biały. W każdym razie kiedy oglądałem jakieś stare, czarno-białe kroniki czy filmy, nijak nie potrafiłem sobie wyobrazić tego samego w kolorze.

Myślałam, że kręcenie filmu zajmuje tyle, ile trwa film plus 20 minut na rozłożenie sprzętu w tych wszystkich miejscach, gdzie ma być kręcony. W dodatku byłam przekonana, że aktorzy sami wymyślają sobie dialogi.

Jak byłam mała... tak bardzo nie wyobrażałam sobie swojej dorosłości, że myślałam, że kiedy będę miała już te 18 lat, to najzwyczajniej w świecie - umrę. I nie było w tym dla mnie nic dziwnego.

Myślałam, że żeby urodzić dziecko, trzeba rozkroić brzuch. Kiedy mama powiedziała, że jest już gotowa dziurka, myślałam, że chodzi o pępek. Kiedy powiedziała, że nie, poddałam się. A o właściwej dziurce dowiedziałam się parę lat później.

Jak byłem mały, myślałem, że w Polsce będzie dobrze...

Byłam baaardzo malutka jak myślałam, że ważne jest ile ma się monet/banknotów, a nie jakiej są wartości. Jak szłam z mamą do sklepu i płaciła np. 5 zł, a wydawali jej resztę w drobniakach, to się cieszyłam, że ma więcej pieniążków i będzie mogła mi coś kupić.

Ja kiedyś myślałem, że resztę w sklepie dostaje się wtedy, gdy brakuje pieniędzy.

Jak byłam malutka, nie wiedząc cóż to za słowo, którym rodzice się tak często posługują, zaczęłam je śpiewać. Oparłam się o tył krzesła i kiwając na bok główką i wymachując nóżkami w tą i tamtą, nuciłam melodyjnym głosem: "Kur... mać, kur... mać, kur... mać kur... mać..." W dodatku byłam u cioci.

Jak byłam mała, to panicznie bałam się krów, bo kuzyn powiedział mi, że jedna odgryzła mu palca, a poza tym myślałam, że krowy rzucają się na ludzi ubranych na czerwono, więc unikałam tego koloru. Niechęć do krów została do dziś.

Od małego miałem w pokoju bałagan. Kiedy zaglądała do mnie mama, mowiła, że wszędzie tylko "syf, kiła i mogiła". Przez dłuższy czas zastanawiałem się kto to jest ten Łajmogił, ponieważ rozumiałem to jako "Syfki Łajmogiła".