Myślałam, że w telewizorze siedzi dwóch upośledzonych panów i zmienia karteczki. Zastanawiałam się, jak oni potrafią to robić tak szybko.

Miałyśmy 7, 8 lat. Moja koleżanka strasznie się bała starej wuefistki i nazywała ją "Czarną Panią". Przed lekcją wuefu zawsze odmawiałyśmy modlitwę: "Przenajświętszy sakrament, przenajświętsza Panienko, proszę spraw, żeby nie było Czarnej Pani, na wieki wieków amen."

W strasznej, niebezpiecznej windzie odmawiałyśmy tę samą formułkę, zmodyfikowaną zależnie od naszej kiepskiej pamięci i okoliczności.

Myślałam, że w kosmosie życie wygląda jak u Jetsonów i nie mogłam doczekać się, kiedy i u nas będą takie maszyny, które przygotują nam obiad jaki tylko chcemy, albo ruchome chodniki w całym mieście.

Kiedy byłam mała, myślałam, że życie to taka bajka, która za jakiś czas się skończy i zacznie nowa, w której to, co było wcześniej, nie będzie się liczyło. Ot, taki mój filozoficzny wymysł.

Kiedy byłam mała, wierzyłam, że za kilka lat świat będzie wyglądał tak jak w bajce Jetsonowie i chodząc każdego dnia do szkoły najbardziej marzyłam o ruchomym chodniku, żeby już tymi nogami nie ruszać. Czekałam na to z niecierpliwością...

Jak byłam mała, leciał odcinek Muminków o tym, jak był potop i płynęli tratwą. Przerażał mnie jak obecnie thrillery. Buka też była straszna.

A ja myślałam, że jedzenie gumy mamby razem z papierkiem jest po prostu inną możliwą formą spożywania jej. Tak jak w przedszkolu ludzie jedli mydło, klocki, piach i ogryzki jabłek. Taka wersja dla twardzieli.

Przez całe swoje dzieciństwo myślałam, że moi rodzice to jacyś porywacze i że noszą maski na twarzy, żebym ich nie rozpoznała. Zawsze w nocy szłam do ich łóżka i próboiwałam zerwać im te maski.... Kiedy dostałam za to manto, jeszcze bardziej mnie to utwierdziło w tym przekonaniu. No bo jakby byli prawdziwi, to by mi pozwolili drapać się po twarzy, nie?

Myślałam, że Murzynki mają białe (bo nieopalone!) piersi.

Jak bylem mały to myślałem, że papież to człowiek, który zajmuje się wyrobem papieru toaletowego.