Jak byłam mała, to myślałam, że... jak pani w szkole sprawdza obecność to trzeba mówić "jestem". A niektórzy mówili "obecny" i myślałam, że tak mówi tylko jakaś elita.

Jak słyszałem określenie 'kartezjański układ współrzędnych' to myślałem, że jest takie plemię jak Kartezjanie, którzy siedzą gdzieś w dżungli i wymyślają takie rzeczy.

Jak byłem mały, to myślałem, że za firaną w moim pokoju mieszka Baba Jaga, która chce mnie w nocy porwać. Bałem się sam spać.

Pamiętam kawałek Fenomenu "Szansa" zaczynał się na "chłopak nie łam się", a ja zawsze myślałem, że to "popachniłam się".

Świadoma, że moje nazwisko brzmi jak nazwa ptaszka, zawsze pytałam się rodziców, czy to możliwe, że będę latać, jak ten ptaszek, a oni mi zawsze odpowiadali, że będę umiała, tylko musze ćwiczyć! I dalej, że oni są dorośli, więc potrafią, a ja jako maluch muszę ćwiczyć, ćwiczyć itd. Więc codziennie skakałam z półki na buty, później z wyższych mebli i codziennie zwiekszałam ilość ćwiczeń i pokazywałam sąsiadom jak to ja umiem latać, by nie robić rodzicom wstydu, że nielot ze mnie.

Jak byłem mały, babcia mówłiła "Jaki ładny chłopczyk", a teraz widzę w jej oczach jak nie może tego wykrztusić...

Jak byłem mały, mama mi powiedziała że bajki nie są prawdziwe, tylko narysowane. To zmieniło mój pogląd na każdą następną kreskówkę.

Jak byłem mały, to mówiłem na kompot "żyrafa", do dzisiaj nie rozumiem dlaczego.

Jak byłem mały, to myślałem, że życie jest takie proste, że obojętnie co będę robił - będzie przyjemnie. Chyba dlatego nie potrafilem zrozumieć czemu ludzie się smucą.

Jak byłem mały to myślałem, że jak będę duży, to nie będę wariatem (czyt. nie będę miał problemów z psychiką), myślałem że będę bogaty, będę miał wspaniałą pracę, cudowną mądrą żonę i śliczny domek w górach... że jak będę chciał mieć dzieci to je będę miał...