Kiedyś myślałam, że moje życie to reality show i że jacyś ludzie (olbrzymy) siedzą przed telewizorem i oglądają co robię.

Myślałam, że każde imię posiada swoje "przedłużenie", np. Kasia - Katarzyna, Asia - Joanna itp. Nie mogłam zrozumieć dlaczego od mojego imienia nie ma czegoś takiego, więc wymyśliłam sobie Patrycja - Patrycjanna.

Myślałam, że Utopia to prawdziwe państwo.

Myślałam, że wojna w Niemczech wciąż się toczy i bałam się pojechać do Berlina.

Jak byłam mała, to za każdym razem gdy oglądałam jakiś serial w telewizji, to myślałam, że to są prawdziwi ludzie i że to wszystko idzie na żywo. Gdyby ktoś np. kogoś w filmie zabił, byłabym święcie przekonana, że zabił go naprawdę, a tamten na serio umarl.

Bardzo długo zdawało mi się, że zamiast tekstu pieśni, który idzie: "Klękam z radością", śpiewa się: "Kwękam z radością".

Jakoś nie pasowało mi to do kontekstu, taki oksymoron się zrobił.

Kiedyś myślałam, że mówi się "pójdzie jak spłatka". Uważałam, że "spłatka" to taka przechylona kładka.

Jak byłam mała, myślałam, że gdy połknę pestkę czereśni, to w brzuchu wyrośnie mi drzewo.

Jak byłam mała, to myślałam, że żołędzie rosną na żołędziowcach.

Jak byłam mała, to myślałam, że w mojej szafie jest pająk (tarantula). Było to wynikiem tego, że śniło mi się, iż otworzyłam szafę i wyjęłam taka paczuszkę, z której wyszła tarantula. W tej szafie faktycznie taka paczuszka była. Niby wiedziałam, że to tylko sen, ale korzystałam z tej szafy tylko wtedy, gdy musiałam.