Jak byłem mały i jechałem samochodem, to zawsze, jak wjeżdżał na wzniesienie, coś dziwnie muczało, więc spytałem siostry co to takiego. Ona powiedziała mi, że na samochodzie siedzi krowa i tak muczy, ale zawsze schodzi jak auto się zatrzymuje. Potem zawsze gdy sie zatrzymywaliśmy, szybko wychodziłem z samochodu, żeby zobaczyć tą krowę, ale nigdy się nie udało. Siostra zawsze mówiła mi, że krowa zeszła z drugiej strony...

Jak byłam mała, to dzieci oglądały różnego rodzaju horrory i panicznie bały się "Candymana". Ja jako że horrorów oglądać nie mogłam i nie wiedziałam, czego miałabym się bać, zapytałam rodzicieli kto to jest 'candyman', na co ojciec, lingwista: 'Candy', kochanie to oznacza słodycze, a 'man' - mężczyzna albo inaczej mowiąc człowiek". A więc sobie ubzdurałam, że Candyman, którego wszyscy się boją, to osoba, która wytwarza jadowite cukierki, które jak je włożysz do buzi, zabarwiają ci język na zielono i robisz się cały różowy, a potem umierasz. Więc trzeba było się pilnować: jeśli ktoś częstował cukierkami, to mógł to być przebrany Candyman i potem zabierał twoje ciało i wrzucał do studni. Wyobraźnię to ja miałam bujną, o tak!

Jak miałam około 4 lat sądziłam, że w lampce mieszkają wróżki (ich pyłek się świeci), a w komputerze czy telewizorze - jakieś skrzaty, które malują na bieżąco nowe obrazy.

Kontynent i kraj były za trudnymi pojęciami dla mnie w wieku 5 lat. Sądziłam że Polska to wyspa wielka, a Europa to zupełnie inny kraj. Gdy poproszona przez rodziców o zadecydowanie gdzie spędzimy wakacje odpowiedziałam "Europa", zaczęli się śmiać. Zdenerwowałam się, nie ma co.

Mieszkam na ulicy Mieszka I i gdy miałem ze 4 latka, myślałem, że właśnie tam mieszkał dawno temu nasz książę, o dziwo, akurat w moim bloku.

Jak byłem mały, to często oglądałem serial "Z archiwum X". Był kiedyś odcinek o kolesiu, który potrafił niesamowicie się wyginać i zmieniać kształt, a do jednego domu dostał się przez klozet. Korzystając z owego urządzenia starałem sie jeszcze przez jakiś czas nawrzucać dużo papieru i długo spuszczać wodę, żeby tego kolesia spłukać do kanałów.

Jak byłam mała, to pamiętam, że sądziłam (zupelnie nie wiem czemu), iż na całym świecie mówi się tylko po polsku. Jakież było moje zdziwienie, gdy kiedyś zapytałam o to mamę, a ona powiedziała, że język polski wcale nie jest na świecie najważniejszy. Bylam autentycznie zawiedziona, iż okazało się to nieprawdą.

Dopóki nie zaczęłam się uczyć włoskiego (5 lat), myślałam, że angielski to jedyny inny język obcy.

Dawno temu wydawało mi się, że kiedy zna się angielski i słucha sie kogoś mówiącego po angielsku, to słyszy się wszystko po polsku. Jakby znajomość języka dawała umiejętność odszyfrowywania bez naszego udziału. Znasz = rozumiesz.

Jak byłem mały (jakieś 5-6 lat), to myślałem, że znaczki marek samochodów są zrobione z cukru...

Sam też wymyśliłem sobie fikcyjny samochód - zielonego Malucha, chodziłem na spacerze i trąbiłem na wszystkie napotkane psy.